Te oud om een auto te huren

Ik ben Jean-Marie en als grootvader van 67 wou ik laatst met al mijn kleinkinderen samen naar een pretpark rijden. Ik viel haast van mijn stoel van verbazing toen de verhuurfirma me liet weten dat ik geen wagen kan huren omdat ik ouder dan 65 ben. Voor alle duidelijkheid: mijn gezondheid is perfect. Toen besloot ik om aan te kloppen bij Unia.

Met de antidiscriminatiewetgeving in de hand contacteerde Unia de firma. Unia herinnerde de firma eraan dat een maximumleeftijd plakken op het verhuren van auto’s volgens de wet niet kan. Het was trouwens ook Unia die met cijfers op de proppen kwam, waaruit blijkt dat automobilisten tussen 51 en 75 jaar het minst aantal ongevallen veroorzaken.

Het is door de tussenkomst van Unia dat de bewuste firma de leeftijdsgrens nu schrapt. Ik kon zo met mijn kleinkinderen twee dagen ertussenuit knijpen en een fantastische tijd hebben.

Niet op het vliegtuig met assistentiehond

Ik ben Anita en ik ben slechtziend. Reizen vind ik geweldig, maar met mijn assistentiehond Lucky is dat niet altijd vanzelfsprekend. Zo wilde ik een paar jaar geleden een vlucht naar Spanje boeken. Het is pas bij de derde boeking dat het lukte om een vlucht te reserveren mét assistentiehond. De twee andere keren werden de reservaties geannuleerd omdat er al te veel assistentiehonden mee zouden vliegen.

Wat blijkt? Enkele uren voor mijn vliegtuig vertrekt, worden mijn hond en ik toch geweigerd: de maatschappij zei dat de hond niet op de passagierslijst stond. Na ellenlange discussies gaf de maatschappij toe dat de interne communicatie vierkant draaide en konden we alletwee toch mee naar Spanje.

Toen ik terug thuis kwam, zat heel dat verhaal nog hoog en belde ik naar Unia. Daar vertelden ze me dat het niet de eerste keer was dat er met die bewuste vliegmaatschappij problemen waren. Zo weigerde ze een elektrische rolstoel mee te nemen, terwijl de rolstoelgebruikster in kwestie alle stappen netjes had gevolgd.

De firma reageerde pas toen Unia een aangetekende brief stuurde. Het is door de tussenkomst van Unia dat ik een schadevergoeding kreeg. Daarnaast ging de firma ook in zee met een expert die de toegankelijkheid van de vluchten onder de loep ging nemen.

Geen huurhuis zonder loonbrief

Ik ben Vinciane en omdat mijn huurcontract stopt, zocht ik enkele maanden geleden een nieuw appartement. Uiteindelijk zag ik de advertentie van een leuk appartement en stuurde ik mijn gegevens naar het immobiliënkantoor. Het antwoord dat ik kreeg van de makelaar? Geen verhuur aan kandidaten zonder een loonbrief. Omdat ik op dat moment geen werk had, dacht ik dat het verhaal hier stopte. Tot ik Unia contacteerde. Zij telefoneerde met de makelaars die toegaven dat ze de eisen van eigenaars zonder meer hadden gevolgd, zonder na te denken over de gevolgen ervan.

De makelaars kregen een vorming over de antidiscriminatiewet aangeboden door Unia nadat ze hoorden dat een weigering omdat je geen loonbrief hebt, indruist tegen de wet. Ik ben blij met dit resultaat: werkzoekenden die een woning zoeken worden hopelijk zo gespaard van dezelfde ontgoocheling.

Shockerende advertentie in lokale krant

"Ze komen eraan … lopen !": dat lazen we in een lokaal krantje van onze gemeente waar er een opvangcentrum voor asielzoekers is. Samen met enkele andere bewoners belden we geschokt naar Unia. Daar werd er ons bevestigd dat dit soort van advertenties mensen verwarren en asielzoekers stigmatiseren. Tegelijkertijd werd er ons ook gezegd dat er voor de wet geen sprake is van aanzetten tot haat.

Na een gesprek met Unia, verduidelijkte de uitgever online waarom ze die advertentie plaatste. Er werd een nieuwe advertentie gedrukt waarin een bedrag werd beloofd om de ingang van het opvangcentrum mee te sponsoren.

Een man danst altijd met een vrouw

Ik ben Salvatore. Rik en ik zijn bijna vijf jaar samen. Het is door hem dat ik onze nieuwe hobby leerde kennen: dansen. Een paar jaar geleden schreven we ons in voor lessen in een dansschool vlakbij ons. Al tijdens de eerste les werd er ons duidelijk gemaakt dat ze dansen heel ernstig nemen en dat een man altijd danst met een vrouw. We waren daar als koppel en vonden die opmerking oprecht schokkend. Aan de balie zeiden ze ons trouwens dat die regel heel duidelijk stond geafficheerd op hun website.

We stapten naar Unia. Daar werd echt geluisterd naar ons verhaal. De directrice van de dansschool kreeg niet lang daarna telefoon van Unia. In het begin stond ze er nog weigerachtig tegenover, stukje bij beetje kwam er een opening toen Unia de antidiscriminatiewetgeving in kaart bracht.

De school schrapte uiteindelijk die bepaling uit het regelement en liet toe dat holebi-koppels de lessen samen kunnen volgen. We zijn dan ook teruggegaan naar de school. Buiten een paar vreemde blikken liep alles vlot. Sterker: samen deden we mee aan een danswedstrijd voor de school in kwestie, die we zelfs wonnen! Het was de eerste keer dat een homokoppel een trofee voor de school binnenhaalde. Rik en ik zijn er zeker van dat sommigen daardoor ook van idee veranderden. Vandaag hebben we er bovendien veel vrienden.