De rechtbank van eerste aanleg te Luik had in haar beslissing dd. 27 september 2004 de vordering tot staking ingediend door een ex-lid (uitgesloten) van een groepering met godsdienstig doel ongegrond verklaard. Het Hof meent dat de discriminatie niet het gevolg is van de uitsluiting maar van de richtlijnen die hiermee gepaard gaan en hun toepassing door de aanhangers van de groepering. Daarenboven, volgens het Hof, bewijst hij niet dat er directe discriminatie geweest is en weerlegt hij niet het gebrek aan rechtvaardiging. Dit arrest zal verbroken worden door het Hof van cassatie op 18 december 2008.

Eerste aanleg en feitenrelaas: zie Voorz. Rb. Gent 31 december 2003 In het arrest in beroep brengt de voorzitter duidelijkheid over de toepassingsvoorwaarden van het principe van de verdeling van de bewijslast en over de waarde van een deurwaardersattest.

De correctionele rechtbank van Luik veroordeelde een eigenaar op basis van artikel 2 van de antiracismewet omdat hij weigerde zijn eigendom te verhuren aan een persoon op basis van de huidskleur en godsdienstige overtuigingen van zijn echtgenote. De rechtbank baseerde zich ondermeer op de getuigenis van een agent van het immobiliënkantoor.

Een woordenwisseling in een postkantoor, in het bijzijn van getuigen, tussen een persoon van Italiaanse afkomst en een politieman in burger, wordt verder gezet op straat en zelfs op het politiekantoor. In eerste aanleg meende de correctionele rechtbank van Doornik, bij vonnis van 1 juni 2004, dat de inbreuk niet bewezen was.

Een provinciale handelsschool verbiedt vanaf het volgende schooljaar dat de hoofddoeken gedragen worden in de klas, de studiezaal en de eetzaal. Een aantal ouders spannen daarop een rechtgeding in. In eerste aanleg concludeert de rechtbank om diverse redenen dat er geen sprake is van discriminatie (1ste aanleg Hasselt, 5 oktober 2004). In beroep meent het Hof dat het verkeerde instrument werd aangewend om het schoolreglement aan te vechten: de wet van 25 februari 2003 dekt niet de onderwijsmaterie.

Sigfried Verbeke werd vervolgd voor het ontkennen van de genocide die tijdens de Tweede Wereldoorlog door het Duitse nationaal-socialistische regime is gepleegd. Samen met zijn broer leidde hij de organisatie VHO, die in heel België pamfletten en boeken van de belangrijkste Belgische en buitenlandse negationisten verspreidde. Ook via www.vho.org, een negationistische website, verspreidden ze hun negationistische ideeën.

In een zaak van discriminatie bij de toegang tot een uitgaansgelegenheid, heeft het hof met betrekking tot een aantal feiten de inbreuk op artikel 2 aanvaard. Het onderzoek on the spot door de politie doorprikte de klassieke argumenten van de portiers dat de weigering was ingegeven vanuit dronkenschap, agressief gedrag of kledij van de bezoeker.

De feiten dateren van 1999 waarbij aan bezoekers van allochtone origine de toegang tot een dancing zou geweigerd zijn. Het betreft hier een woord tegen woord situatie, waardoor de portier werd vrijgesproken op basis van twijfel.

De feiten dateren van 2000 en betreffen de intriges van een verantwoordelijke van de algemene bewakingsdienst van de MIVB. Hij wordt ervan verdacht om enerzijds de volgende uitspraak te hebben verricht "ce n'est pas un bougnoul qui me fera changer d'avis" en om anderzijds aan een directe chef de opdracht te hebben gegeven om geen agenten van vreemde origine tewerk te stellen in het depot tijdens de feestelijkheden naar aanleiding van het 100-jarig bestaan.

De beklaagde wordt veroordeeld voor inbreuk op artikel 1 (aanzetten tot en publiciteit geven aan zijn voornemen tot discriminatie) van de wet van 30 juli 1981. Hij wordt niet veroordeeld op grond van artikel 3 uit hoofde van het principe "non bis in idem" aangezien hij hiervoor door het Hof op 5 februari 2003 reeds veroordeeld was. Opmerkelijk is dat het Hof de strafmaat vermindert en de vordering van het Centrum onontvankelijk verklaard wegens gebrek aan persoonlijk belang ondanks de wettelijke opdrachten van het Centrum.