Père Samuel was vervolgd voor de Correctionele rechtbank te Charleroi wegens aanzetten tot haat, enerzijds omwille van de publicatie van een boek in 1996 (« Les Versets Angéliques ») en anderzijds omwille van publieke verklaringen ten aanzien van geschreven pers en televisie in 2002. De vervolging betrof hatelijke uitlatingen ten aanzien van migranten van Islamitische - Arabische afkomst, alsook een oproep tot kordate reactie door de westerse – Europese bevolking wegens de gevaren die deze migratie inhoudt.

Het hof heeft formeel het standpunt van de correctionele rechtbank van 31 januari 2006 bevestigd wanneer deze de draagwijdte van het geschrift dat beklaagde tot 800 personen gericht heeft, toetste met de wet van 30 juli 1981. Door de duidelijke taal die in de brief gesproken wordt heeft beklaagde aangezet tot haat ten aanzien van migranten aangezien hij laat uitschijnen dat ze moeten gelijk gesteld worden met misdadigers en dat ze over meer sociale, fiscale en politieke rechten beschikken dan ‘echte Belgen’.

Vrijwillige slagen en verwondingen die ene ziekte of arbeidsongeschiktheid veroorzaakt hebben – de gepleegde feiten zijn ernstig gelet op de racistische motivering die door beklaagde werd opgegeven als oorzaak van zijn daden, op hun hevigheid en de gevolgen voor het slachtoffer; beklaagde heeft zijn asociaal gedrag beseft en getuigt van gemeende spijt, hij vraagt een werkstraf, deze lijkt gelet op zijn jonge leeftijd en zijn wil om te veranderen, aangewezen.

De correctionele rechtbank van Charleroi veroordeelde een persoon wegens het strafbaar aanzetten tot haat op basis van een brief die hij aan 800 personen verstuurde, waarin vermeld stond dat 70% van de criminaliteit gelieerd is met de drugshandel en verbonden met immigranten of clandestiene vreemdelingen.

Een woordenwisseling in een postkantoor, in het bijzijn van getuigen, tussen een persoon van Italiaanse afkomst en een politieman in burger, wordt verder gezet op straat en zelfs op het politiekantoor. In eerste aanleg meende de correctionele rechtbank van Doornik, bij vonnis van 1 juni 2004, dat de inbreuk niet bewezen was.

In het openbaar roept een man tegen de politie “dat ze beter hun werk zouden doen met de Algerijnen in plaats van hem lastig te vallen” en “dat de autoriteiten hun verantwoordelijkheid moeten opnemen in verband met die vreemdelingen”. De allochtoon met wie hij ruzie had, krijgt te horen “vuile Arabier, bougnoul, keer terug naar jouw land”.

In aanwezigheid van anderen krijgt een allochtoon tijdens een verhitte discussie te horen dat hij een “kwaadaardig iemand is die altijd ruzie zoekt en dat hij “sale bougnoul” is.

De kamer van inbeschuldigingstelling van Bergen, 4 januari 1994 was van mening dat “indien de PFN zoals elke andere partij het recht heeft om bepaalde meningen in het openbaar te verdedigen en om bepaalde oplossingen aan te prijzen voor de immigratieproblemen, de wet (…) haar verbiedt om dit te doen op basis van een radicale rassendiscriminatie die hoofdzakelijk gestoeld is op het verschil in cultuur en beschaving van de vreemdelingen, en door middel van het aanwenden van beledigende uitspraken of attitudes. Dergelijk gedrag is onvermijdelijk van aard om in het publiek gevoelens van misprijzen, van algemene en onvoorwaardelijke afwijzing, zelfs van haat ten aanzien van vreemdelingen op te wekken”.

Na een bijeenkomst van “Forces Nouvelles” raakten de deelnemers verwikkeld in een ruzie met personen van Noord-Afrikaanse herkomst die ze voor “raton” uitmaakten. Het beledigen van een Noord-Afrikaan met “raton” vormt een inbreuk op artikel 1 van de wet van 30 juli 1981, dat respect wil afdwingen voor elke persoon, ongeacht zijn ras of huidskleur. Het is vermeldenswaardig dat de rechtbank in zijn considerans de term ‘raton’ als synoniem vermeldt van ‘bicot’ of ‘bougnoul’, drie termen die zij als een racistische belediging beschouwt.