Een ambtenaar had zware rugproblemen en kon zijn job als tolk, waarvoor hij lange tijd in een cabine moet stilzitten, niet meer uitvoeren. Uiteindelijk kreeg hij alleen nog vertaalwerk toegewezen.

Een directeur heeft een conflict met zijn raad van bestuur. Uiteindelijk dient hij een klacht wegens pesterijen in, op grond van de wetgeving inzake welzijn op het werk. Na een ziekteverlof vraagt hij om zijn werkzaamheden halftijds te mogen hervatten. Dat wordt hem geweigerd, en hij wordt ontslagen.

Een man van Iraanse afkomst dient zijn kandidatuur als zelfstandig bankagent in, maar hij wordt niet weerhouden. Hij meent dat zijn afkomst een rol heeft gespeeld. Zijn raadsman dient een verzoekschrift in om een forfaitaire schadevergoeding te krijgen.

Een kuisvrouw van Marokkaanse afkomst beklaagt er zich over dat ze op het werk gepest wordt, onder meer door haar directe baas. Na het verslag van de preventieadviseur wordt er besloten tot overplaatsing naar een andere werklocatie. De overplaatsing heeft plaats, maar niet naar de geplande locatie. Het geheel van de aangebrachte elementen doet de rechtbank besluiten dat ‘pesten op het werk’ niet mag verward worden met het uitoefenen van gezag binnen een werkrelatie. Het is daarenboven voldoende bewezen dat de werkneemster onvoldoende presteert en haar ontslag niets te maken heeft met haar klacht. Uiteindelijk spant ze een zaak in op grond van de Antiracismewet, maar die wordt afgewezen aangezien ze al meer dan één jaar ontslagen is voor ze de vordering indient.

Een dame van Turkse afkomst postuleert voor een job bij een reisagentschap. Haar kandidatuur wordt niet weerhouden en later zal ze er in slagen om een schriftelijk bewijs terug te vinden van de reden van de weigering. Bij een tweede sollicitatie, voor een andere job, wordt ze aangenomen. De relatie met haar diensthoofd verloopt bijzonder moeilijk en uiteindelijk wordt ze ontslagen. De rechtbank meent dat er wel degelijk sprake is van discriminatie bij de eerste sollicitatie maar dat er geen sprake is van pesten wegens haar afkomst noch van discriminatie bij het ontslag.

Een werknemer van de MIVB wordt gepest op het werk vanwege zijn Marokkaanse afkomst. De MIVB neemt een aantal maatregelen; ze brengt de werknemer onder meer in een andere dienst onder. Maar vanwege zijn gezondheidstoestand is hij vaak afwezig, en uiteindelijk wordt hij ontslagen.

Een erkend en dus gesubsidieerd onthaaltehuis voor personen in moeilijkheden werft een blinde medewerker aan. Het dient een aanvraag in om een inschakelingspremie te krijgen. Die premie bestaat uit een financiële tussenkomst in loon en sociale bijdragen en moet het rendementsverlies compenseren. De premie wordt geweigerd omdat gecumuleerd met andere tussenkomsten het loon van de persoon in kwestie volledig gedekt zou zijn.

Een homoseksuele werknemer dient één klacht in bij de interne preventiedienst voor feiten die zowel konden vallen onder de toepassing van de wet van 25 februari 2003 (vroegere algemene antidiscriminatiewet) en onder de wetgeving inzake welzijn op het werk (wet van 4 augustus 1996). In beide wetgevingen is een vergoeding voorzien die de werkgever moet ontmoedigen de werknemer die klacht heeft ingediend te ontslaan en die laatste schadevergoeding toe te kennen voor het verlies van zijn job. In casu ging het om één klacht betreffende dezelfde feiten. Er kan dus geen sprake zijn van cumul van vergoedingen voorzien in beide wetgevingen, aangezien ze dezelfde doelstelling hebben.

Een cao van 1 februari 2005 voorzag een forfaitaire schadevergoeding door het bedrijf als dat een werkgarantie niet naleefde. Een werknemer vond dat die bepaling in strijd was met de antidiscriminatiewetten van 25 februari 2003 en 10 mei 2007.

Een laaggeschoolde man van 27 wordt aangeworven in het kader van een jongeren banenplan. De subsidie toegekend voor deze tewerkstelling loopt af wanneer de werknemer de leeftijd van 30 jaar bereikt. De persoon in kwestie wordt ontslagen en roept leeftijdsdiscriminatie in.