M was reeds 3 jaar veiligheidsagent bij firma D. in het kader van een overeenkomst van onbepaalde duur. Hij dient klacht in tegen B., zijn overste, die verschillende keren, in het bijzijn van getuigen, racistische uitlatingen formuleerde.

Het Hof bevestigt, buiten wat de mildere strafmaat betreft, het vonnis geveld door de Correctionele rechtbank te Gent op 13 oktober 2009. Enkel de uitbater van de dancing ging in beroep. De rechtbank leidde uit het geheel van gegevens af dat er een bewuste politiek was om mensen op basis van hun afkomst uit te sluiten en dit vormt een strafbare discriminatie. Het vonnis legde duidelijk het verschil uit tussen racisme en discriminatie.

In een aantal kantoren van een uitzendbureau worden in het kader van een strafonderzoek aanwijzingen teruggevonden dat bepaalde kantoren ingaan op de discriminatoire wensen van klanten. Het strafonderzoek draait op een sisser uit wegens de taal waarin het gevoerd werd. Er wordt dan een zaak aangespannen voor de burgerlijke rechtbank. Deze acht de feiten, op grond van wat zich in het strafbundel bevindt, bewezen in die zin dat blijkbaar de feiten gekend waren tot op het niveau van het bestuur dat zijn kantoorhouders niet bijstond en voorrang gaf aan de omzet. Maar van een algemeen discriminatoir beleid van het bedrijf kan volgens de rechtbank geen sprake zijn.

Een persoon die illegaal in het land verblijft, in afwachting van een antwoord op de toepassing van artikel 9.3 van de wet van 15 december 1980, opent twee rekeningen in een bankagentschap: een zichtrekening en een rekening voor de huurwaarborg. Kort daarna sluit de bank ambtshalve de twee rekeningen.

In het kader van een geschil tussen huurder en verhuurder meent de huurder dat er racisme mee gemoeid is. De Vrederechter beslist om advies in te winnen bij het Centrum voor gelijkheid van kansen en van racismebestrijding. In hoger beroep is de rechtbank de mening toegedaan dat de Vrederechter ambtshalve advies mocht inwinnen. Er stellen zich evenwel twee problemen: enkel een fysieke persoon kan aangesteld worden als deskundige en de Vrederechter beschikte over meer informatie dan de deskundige die hij aanspreekt.

Een aantal allochtonen beklaagde zich over een weigering tot toegang in een sportzaal. Ze kregen als antwoord dat de zaal volzet was, terwijl hun blanke vrienden zonder probleem lid konden worden. Op 17 januari 2006 werd een klacht ingediend tegen de uitbater van het sportcentrum, op 19 januari van hetzelfde jaar werd een vordering tot staking ingediend. De voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg, rechtsprekend zoals in kortgeding, geeft de geweigerde klanten gelijk en kent dus de vordering tot staking toe (25 september 2008, afgewezen in hoger beroep op 25 februari 2009 en cassatie verworpen op 15 oktober 2010). Aangezien de politie vaststelt dat er personen van allochtone afkomst aanwezig zijn in de sportzaal spreekt de correctionele rechtbank de uitbater vrij.

Veroordeling van Blood and Honour leden voor het organiseren van concerten tijdens dewelke de massa kennelijk en herhaaldelijk werd opgeruid met racistische slogans en gebaren. Het vonnis geeft duidelijk aan wie welke taken op zich nam binnen de organisatie. Er werd geen hoger beroep aangetekend, het vonnis is dus definitief en bevestigt de rechtspraak zoals geveld door het Hof van Beroep te Gent op 21 april 2004.

De voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg te Hoei had de staking bevolen van de indirecte discriminatie op grond van gezondheidstoestand. Het slachtoffer van deze discriminatie droeg een hoofddoek om haar kaalheid, ingevolge een medische behandeling, te verbergen. Het huishoudelijk reglement van de zaak verbood ieder hoofddeksel, de dame in kwestie was dus niet welkom. In beroep meen het hof dat de vordering van het Centrum onontvankelijk is want gesteund op een criterium dat niet bij de wet voorzien is. Eindbeslissing Bergen, 29 september 2015

Een jonge vrouw die een hoofddoek draagt wordt verzocht haar hoofddoek af te nemen in een bowlingzaak. De uitbater beroept zich op het huishoudelijk reglement waarbij, in naam van de veiligheid, alle hoofddeksels verboden zijn. De rechter erkent het legitieme doel (veiligheid) van een verbod maar komt tot het besluit dat de middelen om het doel te bereiken noch passend noch noodzakelijk zijn. Hij besluit tot een indirecte discriminatie op basis van geloofsovertuiging, beveelt de staking en de aanplakking van de uitspraak. Het slachtoffer krijgt de forfaitaire schadevergoeding niet bij gebrek aan bewijs van haar morele schade.

Een ervaren (solo) reiziger wenst deel te nemen aan een groepsreis naar Jordanië. Zijn deelname wordt geweigerd omdat hij doof is. Er wordt gevreesd voor contactproblemen met de medereizigers en de lokale bevolking, voor de veiligheid van de reiziger (bijvoorbeeld bij brand) en de redelijke aanpassingen (een eigen begeleider bovenop de Nederlandstalige groepsgids) worden te zwaar bevonden.