Een provinciale handelsschool verbiedt vanaf het volgende schooljaar dat de hoofddoeken gedragen worden in de klas, de studiezaal en de eetzaal. Een aantal ouders spannen daarop een rechtgeding in. In eerste aanleg concludeert de rechtbank om diverse redenen dat er geen sprake is van discriminatie (1ste aanleg Hasselt, 5 oktober 2004). In beroep meent het Hof dat het verkeerde instrument werd aangewend om het schoolreglement aan te vechten: de wet van 25 februari 2003 dekt niet de onderwijsmaterie.

Zes leerlingen dienden op 22 september 2004 een vordering tot staking in tegen het schoolreglement van een provinciale handelsschool waarin wordt gesteld dat de leerlingen geen hoofddeksel mogen dragen in de klas, in de studie- of in de eetzaal. De leerlingen meenden dat zij gediscrimineerd werden op basis van hun geloof en dat er een inbreuk werd gemaakt op hun godsdienstvrijheid omdat ze geen hoofddoek meer mochten dragen.

Een ex-lid (uitgesloten) van een groepering met godsdienstig doel beklaagt zich er over dat hij het slachtoffer is van discriminatie en leidt een vordering tot staking in. De voorzitter van de rechtbank meent dat hij niet uitlegt over welke discriminatie hij zich beklaagt en verklaart de vordering ongegrond. Deze beslissing zal bevestigd worden door het Hof van Beroep te Luik (arrest van 6 februari 2006). Dit arrest zal verbroken worden door het Hof van Cassatie bij arrest van 18 december 2008.

Een werkzoekende die de hoofddoek draagt moet zich aanbieden in een naaiatelier. Een deel van het personeelsbestand is van allochtone afkomst. Om veiligheidsredenen vraagt de werkgever om de hoofddoek uit te laten. De werkzoekende weigert en er volgt een sanctie van de RVA. Het Hof leidt uit de feiten een impliciete werkweigering af maar de vrouw heeft zich niet oneschikbaar gemaakt voor de algemene arbeidsmarkt en de aangeboden betrekking was niet passend.

Een werkzoekende die de hoofddoek draagt moet zich aanbieden in een naaiatelier. Een deel van het personeelsbestand is van allochtone afkomst. Om veiligheidsredenen vraagt de werkgever om de hoofddoek uit te laten. De werkzoekende weigert en er volgt een sanctie van de RVA. Uit de gerelateerde feiten leidt de rechtbank af dat er geen sprake is van expliciete of impliciete werkweigering. De rechtbank meent eveneens dat het ging om een niet-passende dienstbetrekking.

In het vonnis van de Krijgsraad van Brussel van 30 maart 1998 werd een eerste sergeant vrijgesproken. Deze Belgische paracommando werd op grond van artikel 4 van de wet van 30 juli 1981 vervolgd voor verschillende feiten die zich tijdens de uitvoering van een VN-opdracht in Somalië voordeden. Zo dwong hij een Somalisch islamitisch kind varkensvlees te eten, ‘schonk’ hij een jonge Somalische vrouw aan zijn mannen en bond een Somalisch kind achteraan een wagen vast, waarna de wagen werd gestart. Hij werd voor deze verschillende feiten vervolgd wegens inbreuk op de wet van 30 juli 1981, het toebrengen van slagen en verwondingen, het uiten van bedreigingen en het organiseren van prostitutie.